Ik kwam vandaag tegen sluitingstijd bij het winkelcentrum om iets bij de drogist te kopen. Onderweg kwam ik langs de bakker. Ik zag daar iets heel bijzonders: de mevrouw achter de toonbank stond de hele vitrine leeg te schuiven in een vuilniszak!
Tsja, en daar kwam weer zo’n dilemma. We waren toch eigenlijk wel tot de conclusie gekomen dat we onze verragde Ikea banken, die inderdaad ideaal waren met kinderen, toch niet meer zo lekker vonden zitten. Bovendien vonden we ze onnodig veel ruimte innemen. Iets waar we na het kijken van Marie Kondo op Netflix bewust…
Tsja, en toen zaten de 10 dagen met de lieveheersbeestjes erop. Er zijn er drie gesneuveld helaas, maar de rest bleef actief rondrennen. Helaas was dat ook het enige dat ze deden: eten, drinken, rondrennen en slapen. Maar eitjes produceren, ho maar.
We zijn nu zo’n maandje op weg met de uitdaging van geen nieuwe dingen kopen. Toen we eraan begonnen dachten we dat het best zwaar zou zijn en lastig, maar eigenlijk valt het reuze mee.
Hiephoi! De natuurlijke vijanden, lees: lieveheersbeestjes, zijn gearriveerd. En het blijkt een heel project te worden met onze gestippelde vriendjes.
Onze appelboom zit onder de luizen, en niet zo’n klein beetje ook. Het is echt dramatisch en ondertussen zijn zelfs de rozenstruiken van de buurvrouw in gevaar. Vindt onze zoon niet zo erg, want hij ‘houdt niet van prikstruiken.’ Maar wij vinden dat toch voor de onderlinge relatie niet zo’n feest.