Vorige week had ik het over hergebruik van spullen: juist door zelf van een ander iets over te nemen of door je eigen spullen door te geven of te verkopen. Deze week moest ik denken aan iets wat daar nauw aan verwant is, namelijk delen. Ook helemaal hot en happening natuurlijk: de deeleconomie. Maar eerst nog een mooi plaatje van mijn dochter die geheel (met uitzondering van haar bril) nieuw in het hergebruik gestoken naar school ging van de week. Ze vond het maar wat mooi.

Van het weekeinde waren we weer eens aan het grasmaaien. Dat doen wij tot verbazing van onze buren met een handmaaier in plaats van met een gemotoriseerde of robotmaaier. Die laatsten komen er bij ons wat mij betreft niet in, aangezien ik teveel enge verhalen heb gehoord over hoe zij met insecten en kleine dieren omgaan. Nu heb ik me verder niet verdiept in het waarheidsgehalte van deze verhalen en zullen er vast en zeker fabrikanten zijn die er juist op letten dat de robotmaaiers veilig zijn voor alle dieren, maar desalniettemin een no go. Zolang als we fit en gezond zijn en prima zelf achter een maaier kunnen lopen dan doen we dat. Scheelt ook weer sportschool. We hebben ons nog wel even verdiept in een accumaaier, maar van het oerwoud van typen accu’s die dan weer wel en niet met elkaar compatibel zijn werden we al snel depressief. Nog los van wat die dingen kosten. Een maaier met een snoer dan? Ook dat werd hem niet gezien de afstanden die je in onze tuin moet afleggen en het risico op doormaaien van het snoer. Waar kwamen we toen op uit? Jawel, de handmaaier. Superduurzaam, handzaam en geheel aangedreven op menskracht. Want ja, met een motormaaier moet je toch ook dat hele stuk lopen, dan maakt het weinig meer uit of je hem nu duwt of niet. De kinderen vinden het ook prachtig. En het resultaat is prima.

Toen we weer klaar waren zaten we aan de thee te denken hoeveel robot/gemotoriseerde maaiers er wel niet in onze wijk zijn. En hoeveel andere spullen mensen voor hun huis en tuin nodig hebben en allemaal apart kopen. Denk aan bosmaaiers, schuurmachines, zagen, boormachines, glazenwassystemen, etc. (Bladblazers hoor en zie ik ook veel, maar die schaar ik niet tussen de producten die we nodig hebben. Mogen wat mij betreft meteen verboden worden.) Eigenlijk is dat toch heel inefficient, dat vrijwel iedereen dergelijke apparaten los heeft terwijl je ze misschien hooguit een paar keer per jaar nodig hebt. Heel fervente klussers misschien uitgezonderd.

Dus ik ging eens polsen of er animo zou zijn voor een deelsysteem. Dat bleek het geval, dus mijn zoektocht ging verder. Er zou vast al zoiets bestaan. En inderdaad, marktleider op dit gebied is Peerby. Dus ik ging enthousiast aan de slag. Ik zag dat er al best wat stadsgenoten met verschillende apparaten op zaten, dus dat begon veelbelovend. Maar wat ik al snel niet zo leuk vond was dat ik op een gegeven moment moest kiezen tussen een gratis account en twee varianten betaalde accounts waarmee je dan allerlei privileges zou kunnen krijgen, zoals vaker gratis lenen en dergelijke. In een artikel van Quote kon ik terugvinden dat dit model bedacht is om het platform überhaupt in leven te houden. Tsja, daar zit dan ook wel weer wat in, want als het anders niet betaalbaar is dan houdt het op natuurlijk. En toch blijft het eigenaardig dat we er als samenleving vanuit gaan dat groene en duurzame initiatieven kennelijk liefdewerk zijn, maar daarover in een ander blog meer.

Hoe dan ook, mijn enthousiasme voor Peerby raakte al redelijk snel op, aangezien ik iets zoek dat ik heel simpel met alleen mijn buurtgenoten kan gebruiken. Ik denk dat we erop uitkomen dat we ergens een link met een gedeeld document delen in de buurtapp waarop mensen dan kunnen aangeven wat ze hebben en bij wie ze kunnen aankloppen om het te lenen. Lekker ‘old school’, lekker makkelijk en lekker zonder verdienmodel.